دلنوشته ای در یک شب از پادگان ((خودم))

زمانی که این دلنوشته رو نوشتم در تاریخ 97.07.04 پاس آسایشگاه پاس دو بودم ساعت 10: 2 بامداد

می خواستم بعد مرخصی اومدم فایل صوتیشو بخونم و با فایل صوتی بزارم

داخل وبم ولی گفتم بزار بزارم خانومم از دل من خبر داشته باشه نگه بیخیاله نگه دوستش ندارم

شده در پادگان سرباز باشی؟ اما در قلب یار سردار؟

شده قدم بزنی تنهایی اما فکرت پیش او و دلتنگ قدم زدن های دونفرتان باشی؟

شده دلت برای یار پرپر بزند اما به خودت بیای و ببینی فرسنگ ها از او دوری؟

شده دلت برای صدایش لک بزند اما نتوانی از اختراع الکساندر گراهام بل استفاده کنی و

جز صدای او صدایی نتواند آرامت کند؟

شده دلت برای نگاهش تنگ شده باشد اما به خودت بیایی و ببینی فرسخ هااز یارت

فاصله ها داری ولی نگاهت جز بااو آشنا نباشد و با مردم شهر غریبه؟

شده ثانیه ای ذهنت ،فکرت،قلبت و وجودت به یاد او نباشد حتی با اینکه ازش کیلومترها

فاصله ها دوری؟

نه نشــــــــــــــــــده این را فقط یک ســــربـــاز عــاشق واقعــی می فهمد

من آنقدر عاشقشم ، عاشقشم که معشوق نمی داندچقدر!

من همان دیوانه ی دیوانه ی آنم که معشوق نمی داند چقدر؟!

من همان دلتنگ دلتنگ آنم که معشوق نمی داند چقدر؟!

من همان مجنون مجنونم که لیلی نمی داند چقدر؟!

دورم ازش اما فکر و یادش با من است

تنهایه تنهایم اما وجودش با من است

دلتنگ دلتنگشم اما قلبش با من است

گاهی نگرانشم گاهی مضطربشم

اما با این وجود خیالم راحت اســــــــــت

چون خدایــــــــــم با اوســــــــــــــــــت